Tutaj – będzie trochę personalnie – nie wyobrażam sobie swojego i Twojego domu bez zestawu kilku najpopularniejszych ziół w domowej apteczce. Będą się one różnić, w zależności od potrzeb domowników, jednak o pewnych ziołach po prostu nie możemy zapomnieć. Królową wszystkich ziół jest dla mnie
MIĘTA
Nieoceniona towarzyszka spotkań towarzyskich, imprez rodzinnych, świąt i suto zastawionych stołów na każdą okazję. Jej listki dekorują drinki, latem podkręcają smak lemoniady, podczas okresu pomagają się rozluźnić, a przy przejedzeniu – dojść do siebie.
Zaparzana ze świeżych liści – napar godny ambrozji. Z gotowych herbat ziołowych czy ekspresowych – stanowi ratunek, gdy działać trzeba szybko. Ochładza, delikatnie uspokaja, pomaga przy wzdęciach (ale uwalnia gazy), problemach z trawieniem. Na żołądek i jelita działa zbawiennie – wspomaga produkcję żółci, a więc lepiej się trawi, pomaga jelitom, żeby lepiej wchłaniały pokarmy. Działanie rozkurczowe jest potrzebne właśnie wtedy, gdy boli brzuch. Ochroni przewód pokarmowy i żółciowy przed bakteriami, bo tam wykazuje działanie przeciwbakteryjne.
Najlepiej, jeśli świeże liście (łyżkę stołową) zalejemy 200 ml wrzątku, przykryjemy i odstawimy na minimum 10 minut, a po kilkuminutowym odczekaniu odkryjemy, damy naparowi jeszcze kilka minut, a następnie przecedzimy. W przewlekłych chorobach jelitowo-żołądkowych napar zaleca się pić trzy razy dziennie.
W zależności od potrzeb naszego organizmu miętę należy pić albo przed albo po posiłku. Przed zaleca się ją osobom mającym kłopoty z apetytem, aby go pobudziła. Po posiłku niech piją ją osoby, które chcą trawieniu pomóc. Jeśli cierpimy na zgagę, w zależności od przyczyny jej wystąpienia, mięta może (ale nie musi) doprowadzić do nasilenia się objawów.
Mięta pieprzowa, inaczej mięta lekarska, to roślina, która najprawdopodobniej powstała w Anglii, w Surrey i stamtąd, około XVIII wieku, trafiła na nasze tereny. Jeśli ktoś nie przepada za smakiem mięty, można ją złagodzić stosując odrobinę miodu, ksylitolu (z nim przy mięcie radzę nie przesadzać) lub cukru palmowego.
Na miano zielarskiego króla, zioła znanego i sprawdzonego, zasługuje także
KOPER OGRODOWY
Koperek dodawany do kapusty czy młodych ziemniaczków, niezbędny przy kiszeniu ogórków, czy też podawany dzieciom przy kolkach w postaci koperkowej herbatki – to wszystko ta sama roślina. W przeciwieństwie do swojej poprzedniczki, mięty, która potrafi rozrastać się niczym chwast, koper nie rośnie już samodzielnie, jedynie w uprawach.
(Za Wikipedią) Kajzer, koper, koper ogrodowy zwykły, koper swojski, koper wonny, koperek, koperek wonny, kopr, kopr polski, kopr pospolity, kopr swojski, krop – nie ma polskiego stołu bez kopru. Trudno zliczyć potrawy, które są tym cennym ziołem i przyprawą wzbogacane i ozdabiane. Jego walory smakowe nie ujmują w niczym jego właściwościom leczniczym.
Koperkiem nazywamy młode, ciemnozielone pędy, które właśnie tak dobrze znamy z kuchni. Pędy kopru wraz z baldachimem służą nam do kiszenia. Z owoców kopru robi się na przykład nalewki. Nas najbardziej interesują liście, owoce i nasiona. To z nich uzyskujemy ten niezwykle aromatyczny, charakterystyczny napar.
Sama roślina jest niezwykle bogata w witaminę C, flawonoidy i kumaryny. Zaparzone nasiona uchronią przed bólami brzucha, kolką, wpłyną korzystnie na trawienie, delikatnie uspokoją i obniżą ciśnienie krwi. Wzdęcia odejdą w zapomnienie, kaszel lepiej się wykrztusi podczas przeziębienia, a ból brzucha przy menstruacji zmniejszy się.
Napary z kopru należy jednak pić zawsze świeże, parzone przez około kwadrans, a przy przewlekłych lub po prostu dłuższych problemach jelitowo-żołądkowych nie powinno się go stosować dłużej, niż dwa tygodnie. Ponieważ należy do roślin selerowatych, wszyscy uczuleni na seler powinni z niego zrezygnować.
Koper jest jednym z tych ziół, którego nie powinno się wystawiać na zbyt ciepłe warunki (przechowuje się go w suchym i ciemnym miejscu).
Skomentuj