Korzystając ze szczurów, naukowcy odkryli, że określony obwód w mózgu odpowiada za napędzanie do impulsywne jedzenie. Czy to odkrycie może pozwolić na znalezienie sposobów pomocy osobom, które zmagają się z negatywnymi skutkami przejadania się?
Dlaczego pomimo naszych najlepszych intencji impulsywnie pożeramy 4 kawałek serniczka lub kolejną porcję pierogów?
Impulsywne jedzenie wiąże się z napadami głodu i otyłością – stanem zdrowia, który Centers for Disease Control and Prevention (CDC) opisują jako „powszechne, poważne i kosztowne w leczeniu”.
Według szacunków CDC w 2008 roku roczne koszty leczenia otyłości w Stanach Zjednoczonych wyniosły 147 miliardów dolarów.
Według raportów organizacji w latach 2015–2016 39,8% dorosłych w USA cierpiało na otyłość. Zwiększa ona ryzyko wystąpienia wielu problemów zdrowotnych, w tym cukrzycy typu 2, chorób serca, udaru mózgu i niektórych nowotworów.
Ale jaki mechanizm ukryty jest za przejadaniem się i czy jego identyfikacja może w końcu pomóc ludziom, którzy doświadczają tego problemu?
Badanie opublikowane ostatnio w Nature Communications zidentyfikowało konkretny obwód w mózgu, który może wpływać na naszą zdolność do przeciwstawiania się pokusom.
Impulsywność lub robienie czegoś bez uprzedniego rozważenia możliwych konsekwencji nie tylko wpływa na możliwość odrzucenia dodatkowego jedzenia po najedzeniu się – jest to również wspólny wątek łączący takie kwestie, jak nadmierne skłonności do hazardu czy uzależnienie od narkotyków.
Chociaż nic nie ma raczej nic złego w impulsywności jako takiej, autorzy nowego badania zauważają, że może ona prowadzić do niepożądanych konsekwencji.
Zespół badaczy postanowił więc przeanalizować, co dzieje się w mózgu podczas impulsywnego zachowania, mając nadzieję, że ich odkrycia mogą prowadzić do nowatorskich terapii dla osób walczących z zaburzeniami pokrewnymi.
Które komórki mózgowe zwiększają impulsywność?
Badacze wytrenowali szczury, aby wiedziały, że naciskając dźwignię otrzymają „wysokotłuszczowy i bogaty w cukier granulat”.
Szczury musiały poczekać 20 sekund przed ponownym naciśnięciem dźwigni. Jeśli zrobiły to wcześniej, musieły czekać dodatkowe 20 sekund.
Następnie badacze podali im zastrzyk hormonu koncentrującego melaninę (MCH). Jest to przekaźnik wytwarzany w podwzgórzu u podstawy mózgu, a wcześniejsze badania wykazały, że odgrywa on znaczącą rolę w zachowaniu impulsywnym.
Korzystając z zaawansowanej techniki, zespół aktywował ścieżkę nerwową MCH od podwzgórza do hipokampa, który jest częścią mózgu powiązaną z uczeniem się i pamięcią.
„W twoim mózgu znajduje się fizjologia, która reguluje twoją zdolność odmawiania impulsywnego spożywania jedzenia” – mówi dr Emily Noble, profesor nadzwyczajny na Wydziale Żywności i Żywienia na University of Georgia.„W modelach eksperymentalnych można aktywować ten zespół obwodów i uzyskać określoną reakcję behawioralną”.
Naukowcy odkryli, że po aktywacji tej ścieżki nerwowej szczury częściej naciskały dźwignię, nawet jeśli opóźniałoby to dostarczenie pożądanej granulki o 20 sekund – mniej skuteczny sposób na uzyskanie nagrody.
Podczas gdy poprzednie badania wykazały, że poziomy MCH w mózgu wpływają na przyjmowanie pokarmu, jest to pierwsze badanie, które wykazało rolę hormonu w zachowaniu impulsywnym, podają autorzy .
„Odkryliśmy, że kiedy aktywujemy komórki w mózgu, które wytwarzają MCH, zwierzęta stają się bardziej impulsywne w pożądaniu jedzenia”, mówi Noble.
Wyniki sugerują, że MCH nie wpłynęło na zadowolenie szczurów z otrzymanego pożywienia ani na to, jak ciężko były przygotowane do pracy aby otrzymać nagrodę, ale wpłynęło to na ich zdolność do powstrzymania się od próby zdobycia granulki, mimo że nauczyły się, że naciskając dźwignię powodowały opóźnienie otrzymania nagrody.
„Aktywacja tego specyficznego szlaku neuronów MCH zwiększyła impulsywne sięganie po pokarm, nie mające uzasadnienia ani w odczuwaniu głodu, ani ze specjalnie pysznym smakiem pokarmu” – wyjaśnia Noble.
„Zrozumienie, że ten obwód, który selektywnie wpływa na impulsywność jedzenia, otwiera drogę do możliwości, że pewnego dnia będziemy w stanie opracować leki na przejadanie się, które pomogą ludziom trzymać się diety bez zmniejszania normalnego apetytu lub zmniejszania pyszności ze spożywanych potraw.” – Dr Emily Noble
Skomentuj